| PERS |
|
Carry Goossens als de Vlaamse Bourvil Romantische deurenkomedie 'de buit is binnen' HHHII In 1962 schreef Michel André La bonne planque speciaal voor Bourvil. De Franse komiek speelde er Parijs mee plat, trok er de provincie mee rond en charmeerde heel Frankrijk met de televisieversie. De kaskraker van weleer zou ook bij ons hoge ogen kunnen gooien. Het is altijd prijs als je een beproefd stuk combineert met een sterke cast. Als verhaal heeft De buit is binnen niet zo veel om het lijf. De overval van derderangsbankloper Frank (Bert Cosemans) en zijn scharrel Lulu (Myriam Bronzwaar) is een miskleun. De vluchtauto ging er zonder hen vandoor en halsoverkop duiken ze onder in het appartementje van de sullige Antoine Pepermans (Carry Goossens). Als Lulu achterblijft om in afwachting van een veilige aftocht op de buit te passen, zit de Pepermans met twee vrouwen opgescheept. Net nu hij wat gas wou terugnemen. Antoine heeft namelijk ook iets met zijn onderbuurvrouw, Lisette-de-hete-bes (Daisy Thys), "een kruising tussen een majorette en een tijgerin". Laat die nu ook nog getrouwd zijn met politie-inspecteur Vermeulen (Jos Van Geel) en alle ingrediënten voor een megadeconfiture zijn aanwezig. Als Amor zijn pijlen in het wilde weg begint af te schieten, is misdaad voor een keer lonend. Oud-'Kampioen' Carry Goossens bewijst weer maar eens dat hij een onderschat acteur is die je absoluut niet mag vastpinnen op zijn televisiewerk in bijvoorbeeld Twee straten verder. Zoals vorig jaar in de De nagel aan mijn kist draagt hij met zijn vis comica de voorstelling. Hij zet een uiterst genietbaar schlemielig charmant personage neer, dat tot in zijn futielste repliekje grappig is. De uitvergroting van Lisette als een nymfomane en haar echtgenoot als volbloed idioot is overdreven. Voor het overige zit iedereen goed in zijn rol en zorgt het sappige Limburgse dialect van het gangsterstel voor een leuk contrast. Het belangrijkste is dat aan het imperatieve voorschrift voor de deurenkomedie werd voldaan: de timing is perfect. De dialogen zitten goed op tempo en het is nergens aan te merken dat het stuk dateert van veertig jaar geleden. Alleen had er in de tekst nog flink wat gesnoeid mogen worden. Zo is de rol van de radioman (sorry Hans Prinsen) compleet overbodig. Naar het einde is de rek uit de voorstelling, wat niet verwonderlijk is na bijna tweeëneenhalf uur theater. WAT: De buit is binnen (Michel André) Lichtvoetige publiekstrekker die een avondje ongecompliceerd
amusement serveert. Bron: De Morgen - 20 februari 2004 |